It's only a phone call away

Τόπος : Τσουγκριά -υποτιθέμενο ερημικό γαϊδούρο-νήσι σε απόσταση 20 λεπτών με το σκάφος της γραμμής από τη Σκιάθο.

Χρόνος : 6 Αυγούστου 2006

Γεγονότα : 1. 11:40 Αναχώρηση με το καραβάκι της γραμμής, για την ερημική παραλία της Τσουγκριάς (8 Ευρουλάκια έκαστος)

2. 11:50 Διαδρομή 20 λεπτών

3. 11: 55 Προσέγγιση παραλίας (διαφημιζόμενης ως ερημικής)

4. 12:00 Αποβίβαση στην παραλία

5. 12:05 Επισκόπηση παραλίας για εύρεση τοποθεσίας να «απλώσουμε την αρίδα μας»

6. 12:10 «Άπλωμα αρίδας»

7. 12:15 Αγνάντεμα προς τη θάλασσα και καταμέτρηση όχι ένός όχι δυο αλλά είκοσι-ενός (ναι 21) ταχύπλοων σε απόσταση αναπνοής από την ακτή.

Συναισθήματα : Αγανάκτηση, νεύρα, τσατίλα, επιθυμία να χειροδικήσω, να βρίσω να φωνάξω, να βουλιάξω κάνα σκάφος και άλλα πολλά.

Δυστυχώς ή ευτυχώς είμαι από αυτό το είδος προς εξαφάνιση, το οποίο όταν πάει σε μια παραλία, πάει για να κολυμπήσει. Πάω για να χαρώ τις ελληνικές ομορφιές και τις καταγάλανες θάλασσες , να βάλω τα γυαλάκια μου (goggles) και να κολυμπήσω το ελεύθερο μου, ελεύθερη, χωρίς τη διαρκή έγνοια του ποιο μέλος του σώματος μου θα χάσω από τη μηχανή κάθε ασυνείδητου ιδιοκτήτη ταχύπλοου.

Που ??? όμως να κολυμπήσω η καημένη με 21 (ναι 21) σκάφη σε απόσταση αναπνοής και μάλιστα κατά μήκος της ακτής. Δηλ. οκ όλοι έχουμε δικαίωμα στις ακτές, αλλά χριστιανέ μου αγκυροβόλησε το πλεούμενο σου σε μια «γωνίτσα» σε σημείο που δε πατάς στην άμμο. Ναι δε πειράζει ας κολυμπήσεις μέχρι την ακτή, δεν είναι ανάγκη να βγεις περπατώντας με τα τσιγάρα στο ένα χέρι και το πορτοφόλι στο άλλο.

Τέλος πάντων να μη τα πολυλογώ, μετά από περίπου ένα μισάωρο, το πήρα απόφαση και με την προτροπή μιας φίλης έκανα το βήμα.

Τηλεφώνησα στο λιμενικό, και αφού με ενημέρωσαν ότι δεν επιτρέπεται τα σκάφη να είναι κατά μήκος της παραλίας , αλλά μόνο στην αριστερή πλευρά του κολπίσκου, τους ειδοποίησα να έρθουν. Και ναι ήρθαν (μετά από 1 ½ ώρα βέβαια αλλά ας μην είμαι αχάριστη ήρθαν).




Πήγαιναν διακριτικά διακριτικά από σκάφος σε σκάφος, και όσους «καπετάνιους» έβρισκαν στα σκάφη τους, τους ενημέρωναν ότι πρέπει να απομακρυνθούν, αφού ζητούσαν τα στοιχεία τους πρώτα. Όσοι απλά είχαν παρατήσει τα σκάφη τους μόνα τους πήραν την κλήση τους και ελπίζω και το μάθημα τους.

Περιττό να σας πω, πόσο ωραία ήταν η θάλασσα μετά από αυτή την «επιδρομή» του Λιμενικού. Καταχάρηκα κολύμπι, και από ότι άκουσα και κάποιες οικογένειες παραδίπλα και αυτοί το ίδιο.





Ένας μόνο τόλμησε να ξαναγυρίσει στη θέση του, με το που απομακρύνθηκε το Λιμενικό, αλλά τον περιέλαβα, καθώς κολυμπούσα, και μετά από μια καθόλου ευγενική προτροπή μου, μάζεψε την οικογένεια (από το σημείο που είχε επισημάνει το Λιμενικό) και αποχώρησε.

Είμαι σχεδόν σίγουρη, ότι και την επόμενη μέρα το ίδιο σκηνικό θα επικρατούσε στη Τσουγκριά, αλλά ποιος ξέρει έστω και ένας αν φοβήθηκε και δεν πήγε, είναι ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση.

Οπότε από δω και πέρα τηλέφωνο τροχαίας, λιμενικού, τουριστικής αστυνομίας και τα συναφή αποθηκευμένα στο κινητό και πάντα μια κάμερα στο χέρι για να απαθανατίζονται τα ελληνικά τοπία.